İYİ Parti Antalya Gençlik Kolları, terörle mücadelede hayatını kaybeden kahraman Mehmetçiklerin son mektuplarını halka ulaştırma amacıyla anlamlı bir proje gerçekleştirdi. Bu çerçevede, şehitlerin duygusal içerikli mektupları Antalya’nın çeşitli noktalarında vatandaşlara dağıtıldı. Dağıtım esnasında yaşanan duygusal anlar dikkat çekerken, proje sosyal medya üzerinden de hızlı bir şekilde yayıldı.
“TERÖRÜN MEŞRULAŞTIRILMASINA ASLA İZİN VERMEYECEĞİZ”
Proje hakkında değerlendirmelerde bulunan İYİ Parti Antalya Gençlik Kolları Başkanı Oğulcan Bayram, “Aziz şehitlerimizin anılarını yaşatmaya devam edeceğiz. Eli kanlı teröristlerin barış güvercini gibi sunulduğu döneme karşı duruşumuzu bir kez daha vurguluyoruz. Milli ve manevi değerlerimize sahip çıkmak, gençliğimizin sorumluluğudur” ifadelerini kullandı.
ANTALYA HALKINDAN PROJEYE TAM DESTEK
Şehitlerin mektuplarını okuyan vatandaşlar, duygusal anlar yaşarken projeye büyük destek verdiler. Bazı katılımcıların gözyaşlarını tutamadığı gözlemlendi. Sosyal medya üzerinden yapılan paylaşımlar, kısa sürede binlerce kişiye ulaştı ve büyük ilgi topladı. Bu anlamlı çalışma, topluma ülkenin gerçek gündemini hatırlatırken, farklı kesimlerden takdir topladı.
İYİ PARTİ GENÇLİĞİNDEN ANLAMLI DURUŞ
İYİ Parti Antalya Gençlik Kolları’nın gerçekleştirdiği bu hassas hareket, toplumsal hafızayı tazeleme ve terörle mücadeledeki bedelleri hatırlatma açısından önemli bir adım olarak değerlendirildi. Proje, Türkiye gençliğinin milli meselelerdeki duyarlılığını ortaya koyan örnek bir çalışma olarak kayıtlara geçti.
BİR ŞEHİT MEKTUBU: “EĞER BU MEKTUBU OKUYORSANIZ BEN ÖLMÜŞÜM DEMEKTİR”
Jandarma Komando / Şehit Murat Akman’ın Mektubu
“Bu yazı bir komando er mektubudur ve siz bu mektubu gazeteden okuyorsanız ölmüşüm demektir. Bir ailem olsaydı bu mektubu onlara yollamak isterdim ama yok.
Size koğuştaki ranzamdan yazıyorum. Şu an etrafımda Türkiye’nin dört bir yanından birbirini tanımayan, ama birbirlerinin canını korumaya yemin etmiş askerler var. Birazdan operasyona gideceğiz, tek dileğimiz kayıp vermeden geri gelmek.
İlerde ölürsem eğer diye bir mektup yazmak çok zor. Aklına getirmek istemez ya insan ölümü, hani her zaman bir umut vardır ya. Askerliğim bittikten sonra yırtıp atacaktım bu mektubu ama şu an okuyorsanız yırtamadım demektir. Zaten pek de kalem tutmaz elim. Silah tutmayı daha iyi bilirim. Sizi korumam için siz öğrettiniz silah tutmayı.
Tuhaf olan siz bu mektubu okurken ben neden öldüğümü bile bilmiyor olacağım. Ya bir mayına bastım ya da yediğim birkaç kurşun. Bileniniz var mı ben nasıl öldüm?
Kışlada her televizyona bakışımda birbirinizi öldürdüğünüzü gördüm. Müziğin sesini çok açtı diye komşusunu vuranlar. Gücü kadına yetenler. Cebindeki on lirası için adam vuranlar. Kız arkadaşına baktı diye alayını bıçaklayanlar.
Bileniniz var mı ben, kimi korumak için öldüm?
Eti az pişti diye garsona çıkışan adam; sen rahat uyu diye kurşunlar başımın üstünden geçerken ben dağda her bulduğumu kesip yedim.
Arabasını solladılar diye levyesini kapıp arabadan inen adam, beni bir çöp bidonuna atıp giden anam; söylesene ben kimin için öldüm?
Yetimhanede ve askerde en güzel şeyin ekmeğini bölmek olduğunu öğrendik biz. Peki size neyi bölmeyi öğrettiler?”
